Hıncal Uluç

gazeteci, yazar

1 Kasım 1939 tarihinde Kilis´te doğdu. Bir dönem İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi´nde okudu. 1964 yılında Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’nden mezun oldu. 1957´de Ankara´da Yenigün gazetesinin spor servisinde gazeteciliğe başladı. Bir süre Öncü gazetesinde çalıştı. Askerden döndüğü 1967yılında M. Ali Kışlalı başta olmak üzere eski Yenigün ekibinin çıkardığı Yankı´da çalışmaya başladı. Yankı´nın yanı sıra, Cumhuriyet´e spor yazıları da yazdı.

1980 yılında Ercan Arıklı´nın isteğiyle Gelişim Yayınları´na dergi hazırladı. Zafer Mutlu´nun daveti ile 1990´da Sabah´ta yazmaya başladı.

Televizyonda Şakamera adlı kamera şakası programının yanı sıra Kale Arkası, 90 Dakika gibi futbol programlarına yorumcu olarak imza attı.

1977´de Yankı´nın İngilizce bir özetini çıkarmak için yabancı bir eleman ararken, iş başvurusunda bulunan Amerikalı arkeolog Holly Hartquist ile tanışıp evlendi. Amerikalı eşinden 1983´te boşandı. Çocuk sahibi olmayan Uluç, bir daha evlenmedi.

Başkanlık kontenjanından Alp Yalman ve Ali Uras tarafından ´tarihini bilmediği bir zamanda´ Galatasaray´a üye yapıldı. Aynı zamanda Mülkiyeliler Birliği, Türkiye Spor Yazarları Derneği ve İstanbul Gazeteciler Cemiyeti üyesi.

HAKKINDA YAZILANLAR

Müftü torunu gazeteci
Cemal A. Kalyoncu
Aksiyon 2 Mart 2002 / Sayı: 378

Kilis Müftüsü Muharrem Kemal Bilgiç’in torunu olan gazeteci Hıncal Uluç, Türkeş’in yakın çalışma arkadaşı Fuat Uluç’un da oğludur. Atatürk’ün silah arkadaşlarından ve Büyük Taarruz kumandanlarından Aşir Atlı da büyük dayısı olan Uluç, geçmişiyle ilgili herşeyi Aksiyon’a anlattı

Gazeteci Hıncal Uluç’un aslında ‘yeteneksiz’ biri olduğunu biliyor muydunuz? Futbol oynamayı deneyen, ancak takım arkadaşları tarafından oynama şansı bile verilmeyen Uluç’un, önce voleybol takımı kurup mahallede herkese voleybol, sonra basketbol öğrettikten sonra yine takım dışı kaldığını… Hatta, oynama şansım fazla olur diye aynı taktiği beyzbolda bile deneyip, arkadaşlarına öğrettikten sonra kendisi iyi oynayamadığı için arkadaşları tarafından yine çemberin dışına itildiğini: “Her türlü sporu denedim, hiç birinde başarılı olamadım. Aslında fevkalade yeteneksiz bir adamım.” Bitmedi. Ankara’daki Kurtuluş Ortaokulu’nun son sınıfında okurken müzik hocası bir okul korosu kurmaya karar verir. Seçme yapılacak 100 kadar öğrenci arasında Hıncal Uluç da vardır: “İki satır söyledikten sonra hoca hepimizi susturdu, o yüz kişi içerisinde parmağıyla beni işaret etti ve ‘dışarı’ dedi. Böylece spordan sonra müzisyen olma hayallerim de sona erdi. Resim dersen zaten hiç yok. Kuzenim Ahmet (Taner Kışlalı. Ahmet ve Mehmet Ali Kışlalı’nın babası Hüsnü Bey, Uluç’un anneannesi Velime Hanım’ın kardeşidir. Velime Hanım’ın diğer kızkardeşi Hanife Hanım da, İstiklal Savaşı’nda Atatürk ve İnönü ile Fevzi Çakmak’ın silah arkadaşı, Milli Mücadele’de İzmir Doğu Cephesi Kuvayi Milliye Komutanlığı’na atanan, bir süre Antalya Valiliği yapan ve 16. Tümen Komutanı olarak Büyük Taarruz’a katılan Orgeneral Aşir Atlı ile evlenir.) yapardı benim resimlerimi ilkokulda.” Çok iyi bir öğrenci olduğu için (Uluç, eğitim hayatı boyunca sınıfın ilk üçü arasına girer hep) okul müsameresinde ona Reşat Nuri Güntekin’in Vergi Hırsızı adlı oyununda başrol oynatır hocası. Bugün iş adamı olan Alaattin Beyti de ikinci rolü oynamaktadır. Sonuç mu? “Alaattin onbeş dakikada beni sildi süpürdü. İkinci temsilde de en ön sırada oturan velilerden biri düşüp bayılınca benim sahne hayatım sona erdi. Aslında fevkalade yeteneksiz bir adamım.” Hıncal Uluç bütün bunlardan sonra Bernard Shaw’ın şu sözüne uymaya mecbur kalır: “Yapan yapar, yapamayan eleştirmen olur.”

Dedesi Kilis müftüsü

Hıncal Uluç’un hayat hikayesi Bernard Shaw’ın ‘başarısızlık başarının anahtarıdır’ sözünü de doğrular niteliktedir sanki: “Yani ben yazarlık dışında her şeyde çuvalladım. Onun için de yapamadığım herşeyi yazıyorum şimdi. Tiyatro yapamadım, yazıyorum; müzik yapamadım, yazıyorum; spor yapamadım, yazıyorum.” 1990’dan bu yana Sabah’ta, önce üç şimdi de haftanın yedi günü o ‘yapamadıklarını’ yazmakta olan Hıncal Uluç, aslında bir müftü torunudur. Alparslan Türkeş’in en yakın çalışma arkadaşlarından Fuat Uluç’un oğlu olan Hıncal Uluç’un annesi, Kilis Müftüsü Muharrem Kemal (Bilgiç)’in kızıdır. Uluç’un anlattığına göre Muharrem Kemal Efendi’den, Arabistan’dan bile fetva almaya gelenler olurmuş. Hatta devrin padişahı şeyhülislam olsun diye davet ettiğinde Muharrem Kemal Efendi ‘Memleketimden çıkmam, burada çok mutluyum’ diyerek padişahın bu emrini reddetmiş. İşte böyle bir müftü olan Muharrem Kemal Efendi ile Velime Hanım ikinci evliliklerini yapar ve beş çocuk getirirler dünyaya. Hayati ve Cemal albay rütbesine kadar yükselir, Necati Bilgiç ise gazeteci olur. (Onun oğlu Gürcan da gazetecidir.) Kızlarından büyüğünü İstanbul’daki Erenköy Kız Lisesi’ne gönderen Muharrem Kemal Hoca’nın küçük kızı Suat da o zaman Kilis Kız Lisesi’nde okumaktadır.

Bu arada Büyük Çerkez Göçü ile bir çok Çerkez o zaman Osmanlı toprakları olan bugünkü Lübnan, Suriye, Anadolu gibi coğrafyaya yerleşeli uzun zaman olmuştur. Hıncal Uluç’un büyükbabası da çocukları ile beraber bu göçü yaşayanlardan birisidir. Daha sonra çocuklardan bir kısmı İstanbul’a, bir kısmı Bandırma’ya, Hıncal Uluç’un dedesi de Manyas’a yerleşir. Dede Hüseyin Bey’in Süreyya Hanım’la evliliğinden dünyaya gelen üç çocuğundan biri olan Fuat Uluç da Kilis’te subaydır: “Babam askeriyeden çıktığında arkadaşı var, Kız Enstitüsü Müdürü Vehbi bey, sabah akşam ona uğruyor. Tabii okula gidiş saatleri de okulun dağılma saatlerine rastlıyor. Ve kızlardan birini gözüne kestiriyor.” Uluç’un gözüne kestirdiği bu kız işte o Müftü Muammer Kemal Efendi’nin kızıdır.

Fuat Uluç, o sırada ‘Deli Fuat’ diye nam salmıştır. Hatta, Cem Karaca’nın annesi Toto Karaca bir tiyatro oyunu sahnelemek için Kilis’e gider. Fuat Uluç da tiyatroya bilet ayırtmak istemektedir: “Deli Fuat diye şöhreti var diye bilet vermek istemiyorlar ona. Bu da kızıyor ve atla giriyor tiyatro salonuna. Efsane gibi anlatılmış, Toto Karaca da Ülkü Tamer’e anlatmış ve o da yazmış bunu. Oradaki Deli Fuat benim babamdır.

Babam arkadaşı olan o Vehbi Bey’e gidiyor diyor ki, ‘Ben bu kızı beğendim, bunu git iste.’ Müftünün kızını sana verirler/vermezler derken bunun üzerine babam ‘Git iste, Çerkez’iz. Bizde adettir, vermezlerse biz de kaçırırız’diyor.” Kaçırmaya gerek kalmadan 1935 yılında vuslat gerçekleşir: “Babam, o çok yakın arkadaşı Vehbi Bey’in soyadını oğluna vermiş, Öcal diye.” Peki ya Hıncal ismi nereden geliyor? “O zamanlar moda kafiyeli isim vermek. Öcal’a (o da gazetecidir) kafiyeli olsun diye bana da Hıncal adını verdi.” Üçüncü çocuk kız olmasına rağmen kafiye yine tutturulur: Serpil (Yankı dergisinde uzun seneler çalıştıktan sonra Aktüel’in Ankara temsilciliğini yapar. Şimdi ise kendini sanata vermiştir.) Dördüncü ve son çocuk da iki dedesinin ismini almasına rağmen kafiyeden nasiplenir: Hüseyin Kemal. Kardeşlerden ilk üçü gazeteci, sonuncusu ise mühendis olacaktır.

Hıncal Uluç, 1 Kasım 1939’da Kilis’te dünyaya gelir. Hıncal, üç yaşına kadar anneanne ve teyzesi tarafından büyütülür. Sebebi ise subay olan babasının o doğduğunda İkinci Dünya Savaşı sırasında Alman tanklarının manevra yaptığı Bulgar sınırında görevli olmasıdır. Sonrasında Fuat Uluç Çaldıran’a tayin olduğunda küçük Hıncal da ailesine kavuşur. Ardından tayinler durmaksızın gerçekleşecektir. Van’da o meşhur Van zelzelesini yaşar Uluç ailesi. Daha sonra gidilen Bandırma’da Hıncal da ilkokula başlar. İki ayrı okulda ilk üç sınıfı okur. Bandırma’dan sonra 1950’de tekrar Kilis’e (Hıncal ilkokulu burada Kemaliye İlkokulu’nda bitirir) tayin olur Fuat Uluç. 1952’de Antakya, 1955’te de Ankara (Ortaokula Antakya’da başlayan Hıncal, geri kalan eğitimini de Ankara Kurtuluş Lisesi’nde tamamlar) vardır sırada. Çok mutlu bir ailede büyüyen Hıncal Uluç, 1980’e kadar burada kalacaktır. Hayatını göçebe gibi yaşayan babası bu yüzden çocuklarının subay olmasını kesinlikle istemez: “Sakın bana özenmeyin çocuklar derdi.” Annesi doktor, babası mühendis olmasını isterken Uluç’un kendisi de avukat olmak istemektedir. Ama ne olursa olsun İngilizce’yi öğrenme hevesi yüzünden İstanbul Edebiyat Fakültesi’ne gelir. Bir sömestr sonunda tekrar Ankara’ya döner. Bir sene sonra da Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’ni kazanır.

’17 yaşında herşeysin’

Bu arada Demokrat Parti’den ayrılmış bir grubun kurduğu Hürriyet Partisi, Yenigün adıyla bir yayın organı kurmuş, başına da Cihat Baban’ı getirmiştir. Mehmet Ali Kışlalı da gazetenin spor müdürüdür: “Bir gün gazetenin yazı işleri kadrosu Cihat Bey’e isyan etmiş. Cihat Bey de reste meydan bırakmayınca hepsi bırakıp gitmiş. M. Ali abiyle (Kışlalı) Cihat Baban kalmış gazetede sadece. Cihat Baban da M. Ali abiye ‘çıkart gazeteyi’ deyince o da hemen haber gönderiyor abime, bana ve kardeşine (Ahmet Taner Kışlalı).” Hıncal Uluç henüz 17 yaşındadır. Sıkıyönetim gereği altı sayfa çıkan gazetenin spor sayfası bu genç delikanlıya emanet edilir: “İstediğin her kapı sana açık. En büyük yıldızla, sporcuyla konuşacağım diyorsun konuşuyorsun. Ve bunların hepsi de sana ‘buyur’ diyor, beyefendi muamelesi yapıyorlar. Şimdi böyle bir meslek insanı büyülemez mi? Siyasal Bilgiler’in isimsiz bir öğrencisi iken birdenbire Türkiye’nin en elit bin adamından biri haline geliyorsun. Siyasal Bilgiler’i bitireceksin de, kaymakam olacaksın da, 60 yaşında vali olup emekli olacaksın… 17 yaşında herşeysin zaten.” Uluç, böylece gazeteciliğe adım atar; Oktay Kurtböke, Güneş Tecelli, Başkurt Okaygün, Kurthan Fişek, Güngör Sayarı, Ercan Tan gibi isimlerle beraber çalışır. Bu arada askere gitmemek için üniversiteyi geç bitirmeye karar verir. Ancak serde iyi öğrencilik olduğundan üç senede üç sınıf bitirip son sınıfa gelir. Tek çare rapor alarak okulu uzatmaktır: “Tanıdık bir ruh doktoruna gittim. İleride kariyer açısından etkileyici olur diye entellektüel sürmenaj hastalığı yazdı rapora. En tehlikesizidir diye bunu yazarlardı doktorlar.” Raporu alan Uluç, okulunu bitirmiyor diye annesinin ağladığını görünce kararını değiştirir ve 1964’te Kutlu Aktaş, Burhan Özfatura gibi arkadaşlarıyla beraber mezun olarak diplomasını alır. Bir yıl sonra da Mamak Muhabere Okulu’nda Büyükelçi Yalçın Oral, Devlet Tiyatroları eski Genel Müdürü Bozkurt Kuruç, Galatasaray başkanlarından Saim Gogen’in oğlu Fethi (daha sonra eniştesi olacaktır) gibi arkadaşlarıyla beraber iki yıl askerlik yapar: “Askerlik dönemim benim en mutlu dönemimdir.”
1960’lara bir daha dönelim. 27 Mayıs İhtilali, onun gazetecilik yaptığı bu ilk yıllarda gelir dayanır kapıya. Uluç ihtilalin tam ortasındadır: “Baştan sona ihtilalin içinde idik. Onları anlatsam kitap olur. Fikir olarak da, eylem olarak da ihtilalin içindeydik. Bütün o ıslık çalanların başındaydık, ‘Olur mu böyle olur mu?’ diye gazeteyi bırakıp Kızılay’da yürüyüşlere katılırdık.”

Uluç, bu dönemlerde yazdığı yazılardan hukukçu ve mülkiyeli oluşu sebebiyle hiç bir ceza almaz: “Aslında gazetecilik zamanları böyle zamanlardır. Meslek yaşamımın büyük bölümü sıkıyönetimlerle ve yayın yasakları ile geçti. İlk önceleri neyin yasaklandığı açık açık yazardı. Sonra askerler biraz daha uyanık yayın yasağı koymaya başladılar. Soyut tanımlamalar yaptılar. Böylece kendi kendini sansür etmeye başladın. Şunu da söyleyeyim Türkiye’de herkesin anladığı anlamda bir basın özgürlüğü olsa idi eğer, ben bu kadar iyi gazeteci olamazdım.”

Türkeş: Hıncal’ın Aslan Amca’sı

Onun ihtilal olsun yürüyüşlerinde ön sırada yer almasının bir sebebi belki de babasıdır. 1955’te ailecek Ankara’ya gelinmiş, Hıncal 1980’e kadar başka bir yere gitmemişti ama babası tayin ve bu arada terfi almaya devam etmiş, 1961’de albaylığa kadar yükselmişti. 27 Mayıs İhtilali olduğunda babası Fuat Uluç’un görev yeri, Çanakkale İl Jandarma Alay Komutanlığıydı. Fuat Uluç, 27 Mayıs’ın liderlerinden Alparslan Türkeş’le de çok yakın arkadaştı: “Bandırma’da beraberdik zaten. Benim iki tane halam var, amcam yok ama Aslan Amca (Alparslan Türkeş) bizim ailenin amcası idi. Bütün kardeşler ona Aslan Amca derdik. Yetişmemize de katkısı olmuştur. Evlerimiz bir gibiydi.”

Bu kadar yakın olunca 27 Mayıs’tan sonra bir araya gelmemek olmazdı tabii: “Aslan amca ihtilalden sonra başbakanlık müsteşarı olunca babamın tayinini de Ankara’ya çıkarttı. Babam hemen Aslan Amca’nın karargahında görev aldı. Ve Aslan Amca hazırladıkları her şeyi babamla beraber hazırladı. Devlet Planlama Teşkilatı kurulduğunda babam da oranın ilk Sosyal Planlama Daire Başkanı’ oldu.”Ancak aylar ilerleyince Alparslan Türkeş 14’lerden biri olarak Hindistan’a sürülür. Bu arada Eminsu hadisesiyle Milli Birlik Komitesi, Ağustos 1960’tan Şubat 1961’e kadar 235 general ve amiral ile beş bine yakın subayı emekli etmiş (Eminsu, bunların kurduğu Emekli İnkılap Subayları Derneği’nin kısa adıdır) geride kalanların yolu açılmıştır. Fuat Uluç da önü açılanlardan birisidir: “Babamın general olacağı kesin. O kararı nasıl verdiği benim için hâlâ bir soru işaretidir. Aslan Amca sürülmüştü, onların siyasallaşma sürecinde burada güvenilir bir odak noktasına ihtiyaçları vardı. Babam o odak noktası olabilmek için ordudan istifa etti. Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi (CKMP)’ne girdi, genel sekreter oldu ve babamın hazırladığı kongrede de Aslan Amca genel başkan seçildi.” Fuat Uluç, 1964’te de Mardin milletvekili olarak Meclis’e girer: “Ancak o dönemi tamamlayamadan 1968’de kalp rahatsızlığından öldü. Buna rağmen şuna inanıyorum ki askerde kalsa idi yaşardı. Politikanın iki yüzlü yapısı, bütün bir hayatını asker doğruluğu içinde yaşamış bir adama iyi gelmedi.”

Genel Kurmay Başkanı Dinç Bilgin’i arıyor

Bir süre de Öncü’de kalem oynatan Hıncal Uluç, askerden döndüğü 1967’de, M. Ali Kışlalı başta olmak üzere eski Yenigün ekibinin çıkardığı Yankı’da çalışmaya başlar: “Bana gazeteciliğin bütün püf noktaları ile ayrıntılarını ve ahlakını M. Ali Kışlalı öğretti.” Oktay Kurtböke de Cumhuriyet Yayın Yönetmeni olduğu için Yankı ile paralel burada da haftada iki gün spor yazıları yazmaya başlayan Uluç, TRT kurulunca pazartesi günleri de yine Cumhuriyet’e tam sayfa tv sayfası yapar: “Benim Babıali’ye transferim Cumhuriyet kanalı ile oldu.” 1980’de onun İkinci İstanbul seferi başlar. Gelişim Yayınları’nın sahibi Ercan Arıklı 12 Eylül’den önce bir dergi çıkarmasını ister ondan. Kabul eder. Daha sonra Gelişim Yayınları Asil Nadir’e geçince de, Uluç işinden olur. Ardından Zafer Mutlu’nun daveti ile 1990’da Sabah’ta yazmaya başlar: “Gazeteye başlarken Dinç Bey’le (Bilgin) bir tek şey konuştum. Ne yazacağımı ya da yazmayacağımı bana kimse söylemeyecek.” 2002’ye kadar on iki senede anlaşma bir tek kez Dinç Bilgin tarafından bozulur: “Dinç Bey geldi ve ‘Dün yazdığın yazıyı hatırlıyor musun?’ dedi. Evet dedim. Orduevlerinde fiyatların çok düşük olduğunu, aradaki farkı bizim vergilerimizle verdiğimiz mealinde bir yazı idi o. Dinç Bilgin, ‘Bir daha böyle bir yazı yazarsan Genel Kurmay Başkanı’nı sana bağlarım haberin olsun’ dedi. Genel Kurmay Başkanı Doğan Güreş aramış ve Dinç Bey’le 3,5 saat konuşmuş. ‘Telefonu da Genel Kurmay Başkanı’na kapatamıyorum, 3.5 saat dinledim Güreş Paşa’yı’ dedi.”

Uluç mesleğin başında yaptığı birkaç sözleşme hariç, bir daha iş sözleşmesi de imzalamamış birisidir: “Türkiye’nin en büyük sosyal demokratları ile solcularının ve sendikalarının kazığını yedikten sonra kendi kendime dedim ki kendinden ve Allah’tan başka güveneceğin kimse yok.” Yeni Tanin’de çalışırken işten atılan Uluç, tazminat almak için sendikaya başvurur. Sendikanın avukatı da Yekta Güngör Özden’dir. Özden, —kazanacağı kesin olmasına rağmen— kazanamayacaklarını öne sürerek davayı açmayınca Hıncal Uluç da bu kararı alır.

‘Özal dönemi olsaydı boşanmazdım’

1977’de Yankı’nın İngilizce bir özetini çıkarmak için yabancı bir eleman ararken, iş başvurusunda bulunan Amerikalı arkeolog Holly Hartquist ile tanışıp evlenen Hıncal Uluç, o yılların meşhur ‘yokluk’ yılları olması dolayısıyla varlar ülkesi Amerika’da herşeye kolayca ulaşabilen eşiyle mutluluğu yakalayamaz: “Amerika’ya gidelim dedi. Ben de orada mutlu olamam dedim.” 1983’te boşanırlar: “Özal zamanında evlenmiş olsa idik garanti ayrılmazdık! (Meşhur kahkahasını atıyor.) Çocuk sahibi olmayan Uluç, sırf evlenmek için de evlenmez bir daha.
Arabesk hariç her türlü müziği dinleyen, sinema ve tiyatroya büyük merakı olan, başkanlık kontenjanından Alp Yalman ve Ali Uras tarafından ‘tarihini bilmediği bir zamanda’ Galatasaray’a üye yapılan, Mülkiyeliler Birliği, Türkiye Spor Yazarları Derneği ve İstanbul Gazeteciler Cemiyeti üyesi olan Hıncal Uluç, ‘Kutsal İttifak’ sözünün de sahibidir: “Bana aittir ve Fenerbahçe medyasını kastetmektedir.” Uluç’a göre bütün tv ve gazetelerin müdürleri özel olarak Fenerbahçeli seçilmektedir. Sebebi Fenerbahçe’nin tiraj ve reyting kazandırmasıdır: “Buna itirazım yok.” Hıncal Uluç’un itirazı “Fenerbahçe Kulübü Başkanı bütün Fenerli müdürleri toplayıp Galatasaray’ın yolunu kesin” demesinedir.
— Var mı böyle bir durum?
“Ali Şen’in televizyonda kendi açıklamasıdır. Bir Fenerbahçeli’nin birinci görevi Fenerbahçe’yi şampiyon yapmaktır, Fenerbahçe şampiyonluktan ümidi kestiği zaman da Galatasaray’ın yolunu kesmektir. En son Aziz Yıldırım yaptı bunu, ramazanda Büyük Kulüp’te Fenerbahçeli bütün müdür ve yazarları topladı ve ‘Galatasaray’ın yolunu keseceksiniz. Bunun için de hakemlere saldıracaksınız’ dedi. Ali Şen zamanında başladı bunlar.”
‘Tarkan dinlemem’
— Kavgacı biri misiniz?
“Ben kavga etmiyorum, benimle kavga ediyorlar. Benimle ilgili yazı yazan medyanın en büyük yanılgısı bu. Ben kimse ile kavga etmiyorum, fikrimi ortaya koyuyorum. Benim fikrime cevap verme gereği duyuyor, cevap verirken de ortaya fikirle değil, söverek çıkıyorlar. Ben bu beyazdır diyorum. Adam ‘bu siyahtır’ diyeceğine bana küfrediyor. Bir kişi desin ki ‘Evet ben seni gece kulübünde, barda gördüm.’ Ben gece klasik müzik konserine, sinemaya, tiyatroya giderim. Tarkan konserine gitmem. İçki içmeyen bir adamın bara gidip sarhoşla konuşmasından daha korkunç bir şey yok. Sonra sigara dumanından ve yüksek volümlü müzikten nefret ediyorum. 135 desibel müzik çalacak, sigara dumanından göz gözü görmeyecek, etrafta bir sürü sarhoş ‘Hıncal Bey, ne olacak bu Galatasaray’ın hali?’ diyecek, onlara cevap yetiştireceksin. Kenan Doğulu, benim sevgili mahalle arkadaşım Yurdaer Doğulu’nun oğludur. Kenan bana emanet bir yerde. Onu bile seyretmedim, çünkü kerata ikide çıkıyor, sabah beşte bitiriyor.”
‘Türkiye’deki herşeyde Ali Şen’in parmağı var’
— Bir yazı yazdınız. Ali Şen sizin Sabah’tan çıkarılmanız için yazılar yazacak ve siz de kurumdan ayrılacaktınız diye…
“Benim gazetemi yöneten herhangi bir kişinin Ali Şen’e gidip ‘Şu herife söv de gazeteden istifa etsin’ demeyeceğini biliyorum. Ali Şen Türkiye’de olan her şeyden kendisine daima bir şeyler vehmediyor. ‘Koalisyonu ben kurdum, Fenerbahçe’yi ben şampiyon yaptım, Galatasaray’ı Neuchetel’e ben kazandırdım.’ Yazılarını okuyun, içinde Ali Şen’in parmağı olmayan hiç bir şey yoktur.”

Ağlaması da gülmesi de abartılı olduğundan, televizyona yaptığı Şakamera adlı programın Amerikalı yönetmeni tarafından keşfedilen bu yönüyle kulaklarımızın pasını da silen Uluç, vefat ettiği 1950’lerin hemen ortalarına kadar dedesinin vaazlarını dinlemek için camiye gider. Namazda okuyacaklarını dedesinden öğrenmek istediğinde, dedesinin içinden ne geçiyorsa söylemesinin yeterli olacağı sözünü anlatan Hıncal Uluç, “Ben müftü torunuyum, din kültürüm gayet sağlamdır” diyor ve ekliyor: “En saf inanmanın her şeye yettiğini öğrendim. Dışarıdan bakanlar benim için ne derlerse desinler ben Türkiye’deki en saf, en halis Müslümanlardan biri olduğuma inanıyorum.”

HABER

Dedem müftüydü evlatlarını Atatürkçü yetiştirdi
odatv 14 Şubat 2019

Sabah gazetesi yazarı Hıncal Uluç, bugünkü köşesinde, “‘İki Mustafa!.. İki kitap’ ve ‘İki ile Bir’ olmak!” başlıklı dikkat çeken bir yazı kaleme aldı…

Müzisyen Timur Selçuk, geçen günlerde, Sabah gazetesinden Tuba Kalçık’a bir röportaj vermişti. Timur Selçuk’un röportajda, “Sol dünya görüşüne sahip ve inançlı bir insanım. Ben yalnız Allah’a secde ederim. Ve namazda hep ‘Allah’ım bana sahip çık, yanlışlarımı ve eksiklerimi göster’ diye dua ediyorum” şeklindeki sözleri sosyal medyada çokça tartışılmıştı. Selçuk ayrıca, “İki Mustafa’yı doğru kavrarsak bu topraklarda hiç çatışma yaşanmaz” derken, Hz. Muhammed’in ve Atatürk’ün iyi kavranması gerektiğini ifade etmişti.

“EVLATLARININ HEPSİNİ ATATÜRKÇÜ OLARAK YETİŞTİRDİ…”

Sabah gazetesi yazarı Hıncal Uluç ise bugünkü köşesinde, “‘İki Mustafa!.. İki kitap’ ve ‘İki ile Bir’ olmak!” başlıklı dikkat çeken bir yazı kaleme aldı.

“Bu ülkede Timur’u en iyi tanıyan gazetecilerden biri olarak yazıyorum” diyen Uluç, Timur Selçuk’un sözlerinin dikkatle okunması gerektiğini belirtti.

Yazısında dedesinden de bahseden Uluç, “Ben, bu ülkenin gelmiş geçmiş en önemli din alimlerinden, dedem Kilis Müftüsü Muharrem Efendi’nin evinde büyüdüm. Özellikle Suudi Arabistan’dan gelen ve Kuran’daki çeşitli ayetlerin tefsirini isteyen heyetler, evimizden eksik olmazdı. Öyle alimdi Muharrem Efendi” derken, “Dedem, din alimi olduğu kadar Atatürkçüydü. Evlatlarının hepsini Atatürkçü olarak yetiştirdi. Ölesiye Atatürkçü ama, evinin kütüphanesinde Nutuk, salon duvarında Kuran asılı, çok iyi Müslüman babamı anlatmama gerek yok zaten” diye ifade etti.

Uluç ayrıca, “İşte o dedemden ve o babamdan öğrenerek büyüdüm ben de iki Mustafa’yı ve iki Kitabı” diye belirtti.