Italo Calvino

İtalyan Yazar Italo Calvino 1923 yılında Küba’nın Santiago de Las Vegas kentinde doğdu. Sanremo’da Cassinis Lisesi’nde “Repubblica” Gazetesinin gelecekte müdürü olacak Eugenio Scalfari ile sıra arkadaşı olarak öğrenim gördü.

Direniş savaşına katıldı. Bu deneyimini direnişçi edebiyatın başta gelen yapıtlarından biri olan “Örümceklerin yuvalandığı patika” adlı kitabına aktardı (1947).

Ardından editöryel danışmanlık yaparak çeşitli gazete ve dergilerle çalıştı. Fransa’da uzun süre yaşadı. İtalyan Komünist Parti üyeliği yapan Calvino, Macaristan olayları sonrasında partiden ayrıldı ve parti içi durumlara tepki olarak yazdığı acımasız anlatısı “La Grande Bonaccia delle Antille”, 1957 yılında “Città aperta”da (Açık Şehir) yayınlandı.

Çok sayıdaki düzyazı eseri arasında özellikle bazılarının mutlaka anılması gerekir: “Il visconte dimezzato” (İkiye Bölünen Vikont) (1952), “Il barone rampante” (Ağaca Tüneyen Baron) (1957), “Il cavaliere inesistente” (Varolmayan Şövalye) (1959), “La giornata di uno scrutatore” (Sandık Müşahidi) (1963), “Le cosmicomiche” (Kozmokomik Öyküler) (1965), “Ti con zero” (Sıfır zaman) (1968) “Le città invisibili” (Görünmez Kentler) (1972), “Il castello dei destini incrociati” (Kesişen Yazgılar Şatosu) (1973), “Se una notte d’inverno un viaggiatore” (Bir Kış Gecesi Eğer Bir Yolcu) (1979), “Palomar” (1983). 1956’da İtalya’nın her bir bölgesine ait diyalektik geleneği taşıyan İtalyan Masalları seçkisini yayınladı. Ayrıca “Marcovaldo” (1963) isimli ünlü çocuk kitabının da yazarıdır. “Una pietra sopra”da (1980), dönemin edebi tartışmaları üzerine çok sayıda bildiriyi, “Collezione di sabbia”da ise (Kum Koleksiyonu) (1984) özel vesileler için düşünülmüş dağınık nesirleri biraraya getirdi. 1974’den sonra beş yıl boyunca “Corriere della Sera” gazetesinde hikayeler, seyahat günceleri, ülkenin siyasi ve sosyal gerçekleri üzerine yazılar yazdı.

1979’dan yaşamının sonuna kadar ise aynı görevi Repubblica Gazetesi’ndeki köşesinde devam ettirdi. 1985 yılında kaldırıldığı Siena Hastanesinde yaşamını yitirdi.

Nasce a Santiago de Las Vegas (Cuba) nel 1923. Studia al liceo Cassinis di Sanremo, avendo per compagno di banco il futuro direttore di “Repubblica”, Eugenio Scalfari. Partecipa alla guerra partigiana, esperienza poi trasfusa in uno dei capisaldi della narrativa resistenziale, “Il sentiero dei nidi di ragno” (1947).

Successivamente, ha modo di lavorare con vari giornali e riviste, svolgendo anche attività di consulenza editoriale; inoltre, soggiorna a lungo in Francia.

Politicamente impegnato nel Partito Comunista Italiano, se ne dissocia dopo i fatti d’Ungheria; all’immobilismo del PCI nella circostanza, dedica il feroce apologo de “La Grande Bonaccia delle Antille”, pubblicato nel 1957 su “Città aperta”. Tra le sue numerose opere narrative, meritano senz’altro menzione “Il visconte dimezzato” (1952), “Il barone rampante” (1957), “Il cavaliere inesistente” (1959), “La giornata di uno scrutatore” (1963), “Le cosmicomiche” (1965), “Ti con zero” (1968) “Le città invisibili” (1972), “Il castello dei destini incrociati” (1973), “Se una notte d’inverno un viaggiatore” (1979), “Palomar” (1983). Nel 1956, dà alle stampe una selezione di “Fiabe italiane”, ricavate dai dialetti d’ogni regione; è, pure, autore d’un celebre libro per ragazzi, “Marcovaldo” (1963). In “Una pietra sopra” (1980), raccoglie numerosi interventi sul dibattito letterario dell’epoca; in “Collezione di sabbia” (1984), prose sparse concepite per particolari occasioni. Dal 1974, collabora per un lustro al “Corriere della Sera” con racconti, resoconti di viaggio, interventi sulla realtà politica e sociale del paese; dal ‘79, continua detta attività sulle colonne di “Repubblica”, sino alla morte. Che lo coglie, nel 1985, mentre è ricoverato all’ospedale di Siena.